“Jeżeli rodzic niemowlęcia czuje się zawieszony nad przepaścią zwątpienia, (…) odnosi się zarówno do fatalistycznego przekonania o daremności własnych starań, jak i do rozpaczliwych prób ocalenia siebie przed zatonięciem w potężnej fali powracających własnych doświadczeń. Postronny obserwator widzi matkę opiekującą się dzieckiem, jednak w rzeczywistości jest ona pochłonięta sprawami, które ją “osaczają od środka”. (…) Psychoterapia prowadzona w okresie okołoporodowym jest dla cierpiącego – spodziewającego się dziecka lub już opiekującego się nim – rodzica ostatnią deską ratunku, której może się on przytrzymać, nadając zarazem sens własnym intensywnym doświadczeniom emocjonalnym. Dlaczego przyjście na świat dziecka aż tak wzburza psychicznie życie rodziców? Uważam, że kontakt z nagimi emocjami niemowlęcia; jego zapach, dotyk, głos oraz wrażenia podczas ssania – wszystko to (…) może intensywnie ożywiać treści psychiczne, zwłaszcza w okresie, w którym matka sama czuje się nadmiernie wrażliwa i bezbronna emocjonalnie.” (cytat z książki Rozlane mleko pod redakcją Joan Raphael-Leff.) Kiedy matka niemowlęcia potrzebuje wsparcia emocjonalnego, do gabinetu przychodzi z dzieckiem. Obserwacja diady matka-dziecko pozwala terapeucie na pełniejsze zrozumienie ich relacji i obejrzenie “z zewnątrz” jakie procesy zarówno emocjonalne, jak komunikacji zachodzą w tej parze. Często dzieje się tak, że na skutek braku sprawności właśnie w wymianie matka-dziecko również u dziecka występują objawy. Niemowlę może stać się płaczliwe, niespokojne, nadpobudliwe, pojawia się kolka, problemy z wydalaniem stolca, problemy ze ssaniem / jedzeniem, brak apetytu. Albo wręcz odwrotnie – dziecko jest spokojne, nie płacze, tak jakby go nie było… Objawy u dziecka nie są oznaką tego, że z matką jest coś nie tak lub w sposób nieodpowiedni pełni swoją rolą, ale mogą oznaczać, że nie nastąpiło jeszcze dostrojenie w tej relacji, że z jakichś powodów właśnie...