Członkowie grupy spotykają się jedynie w ramach sesji. To, co zostaje powiedziane w czasie sesji nie wychodzi poza krąg uczestników. Poufność jest ważna: „Ja nie rozmawiam o tobie poza naszą grupą i wiem, że ty też wykażesz się podobnym szacunkiem”. Członkowie grupy mają przyzwolenie mówić sobie wzajemnie wiele rzeczy, których zazwyczaj w życiu społecznym się nie mówi. (…) Ponieważ w grupie istnieje przyzwolenie na wyrażanie myśli i uczuć, które zazwyczaj są prywatne czy wręcz ukryte w specjalnie do tego celu przewidzianym kontekście, ludzie – nawet bardzo zaburzeni lub chorzy – okazują się subtelnymi i wrażliwymi narzędziami wzajemnego zrozumienia i odczytywania cudzych zachowań. Mimo że nauczenie nie jest jej celem, terapia grupowa jest pouczającym doświadczeniem niemalże dla każdego. Grupa terapeutyczna jest grupą równych sobie osób. (…) Wszelkie role, pozycje i zajęcia posiadane w zewnętrznym świecie muszą być tymczasowo odłożone na bok, na rzecz złożonego, wymagającego i pochłaniającego zadania poznawania się nawzajem. Efektem są coraz głębsze rozmowy o tym, co dzieje się we własnym wnętrzu, zarówno w odniesieniu do zdarzeń zewnętrznych wobec grupy, jak i mających miejsce wewnątrz niej. Wymaga to również słuchania innych mówiących o podobnych sprawach i angażowania się w to, co mówią. To nie jest zadanie ani łatwe ani możliwe szybko do osiągnięcia, a pod drodze zawsze zdarzają się komplikacje i niepowodzenia. Często są one manifestacją atakujących, zazdrosnych, destrukcyjnych elementów każdego z uczestników grupy. To właśnie po części to czyni terapię grupową tak pouczającą: poprzez obserwację innych, i poprzez głęboko odczuwane zaangażowanie w sprawy innych, istnieje możliwość dostrzeżenia w sobie tego co atakuje, psuje lub unicestwia własne plany i ambicje. (…) Ludzie, mimo iż posiadają odruchy wspaniałomyślności i miłości...
Analityczna terapia grupowa jest terapią mówioną – używa wymianę słowną jako środka terapeutycznego. Sesje analitycznej terapii grupowej nie mają struktury – treść tego, co zostaje wypowiedziane opiera się na wolno płynących skojarzeniach poszczególnych członków grupy oraz terapeuty. Pacjenci dzielą się z innymi członkami grupy oraz z terapeutą swoimi myślami, uczuciami, przeżyciami. Myśli i uczucia pojawiające się w trakcie sesji mogą dotyczyć zarówno przeszłości, jak i wydarzeń bieżących w ich życiu. Często to, co pojawia się w głowie jest bezpośrednio wynikiem aktualnej sytuacji i wymiany wewnątrz grupy między poszczególnymi pacjentami oraz terapeutą i grupą. Wraz z upływem czasu, w wyniku takiej wymiany, pacjenci zyskują większe rozumienie siebie oraz pozostałych członków grupy. Na podstawie tego rozumienia, mogą prowadzić bardziej świadome, przez co bardziej satysfakcjonujące życie na zewnątrz grupy oraz wchodzić w bliskie, oparte na rozumieniu relacje z innymi. “Twórca analizy grupowej Siegfred Heinrich Fuchs urodził się w Karlsruhe, w Niemczech, 1898 roku w dobrze prosperującej żydowskiej rodzinie, w pełni akceptowanej przez lokalną społeczność. Dopiero w 1933 roku, w związku z dojściem Hitlera do władzy, opuścił Niemcy i osiadł w Londynie. Przyjął nazwisko Foulkes, a swoich imion nigdy nie używał w pełnym brzmieniu, nawet swoje książki podpisywał S.H. Foulkes. Przyjaciele, zgodnie z jego życzeniem, zwracali się do niego: Michael. Zmarł w Londynie w 1976 roku. Jako wyszkolony analityk, Foulkes zdawał sobie sprawę z ogromnych, niedocenionych dotychczas możliwości, jakie stwarza grupa terapeutyczna. Dlatego też, akcentując swoje związki z psychoanalizą, starał się wypracować system teoretyczny, który wyjaśniłby dynamikę procesu terapeutycznego w grupie. Kierunek ten szybko zyskał dużą popularność, a jego twórca wielu uczniów i naśladowców. Z inicjatywy Foulkesa i kilku jego kolegów powołano w 1952 roku...